Van de week was ik op de tuin bezig toen één van mijn medetuinders mij aansprak. Gewoon zomaar een tuinpraatje zoals ik die zo vaak voer. Maar één van de dingen die hij zei raakte me.
Hij zei: “Je ziet er zo tevreden uit.”
En dat is nou precies hoe ik mij voel als ik op mijn tuin bezig ben, tevreden.
Ik vond het mooi om te horen dat ik dat dus blijkbaar ook uitstraal.
Verder had ik nog meer topmomenten deze week. Er werd in de buurt een boom gesnoeid. Dus ik vraag de hovenier of ik de takken mag hebben met al het blad eraan. “Tuurlijk” zegt die man. Als ik even later daadwerkelijk de takken kom halen, kijkt hij me wat meewarig aan. “Meende je dat serieus,” zei hij, “wat moet je daar nou mee?”
Nadat ik het uitgelegd heb, begrijpt hij er nog niet veel van, als ik zijn gezichtsuitdrukking moet geloven. 🙂 Zoals ik op Facebook en Twitter al schreef: Voor mij is het goud, voor een ander afval. Ik heb dus heerlijk gesnipperd. 😉
En nog zo’n topmoment was vandaag. Ik heb dit jaar inmiddels al twee keer courgettes en pompoenen gezaaid. En de opkomst is maar mondjesmaat. Ik baalde ervan. Wat doe ik fout? En ook baalde ik een beetje van mijn tomaten. Een aantal staan er in de kas, maar de rest, een stuk of 15, staan buiten. En ze staan te verpieteren. Ik weet het wel, het is nog koud geweest en eigenlijk is ons klimaat niet geschikt voor tomaten buiten. Maar toch…
En vandaag op de tuin kreeg ik het helder.
Terwijl ik bezig was met, je kent het misschien wel, rondje lopen door te tuin, een onkruidje hier of daar eruit trekken en vooral kijken en genieten. 
En het wonderlijke is dat op drie verschillende plekken in mijn tuin spontaan een courgette of pompoenplant groeit! (in later stadium pas te onderscheiden) Wauw! Daar tussen de verpieterde tomaten groeit gewoon een courgette/pompoen, mooier en groter dan die ik bij mij thuis heb voorgezaaid. Waarom ben ik thuis toch zo moeilijk aan het doen, met die potjes, als zoiets als een courgette het prima redt zonder voorzaaien. En dan nog wel tussen mijn verpieterde tomaten, alsof het wil zeggen: Ik hoor hier, ik red het hier en zij niet. Snap je dat dan niet.
Dat vind ik dus zo’n topmoment, als mijn ogen weer een beetje verder worden geopend voor de power van de schepping.